İlk olarak Satoshi Nakamoto'ya saygı duruşunda bulunalım—zaman ve bileşik faiz bu iki katı yasa, asla insana göre değişmez.

Hadi gerçek bir konuyu konuşalım: hükümetler para harcıyor, peki bu para nereden geliyor? İki yol var: ya vergi toplarlar (bu da halkın cebinden para almak anlamına gelir), ya da borçlanırlar (başkalarından para ödünç alırlar). Sence politikacılar hangisini daha çok sever?

Cevap çok açık. Vergi artırmak halktan tepki alır ve koltuğu kaybetmelerine neden olur, ama para saçmak seçimleri kazanmanın yolu olur. Bu yüzden hesapları çok iyi yaparlar: borçlar patlayıp da iflas ettiğinde, kendileri zaten görevden ayrılmış olur, umursamazlar sel gibi gelen borçları. Bu oyun sistemi derinlere işlemiş durumda.

Her ülkenin hükümeti "yeniden borçlanma" yolunu tercih ettiğine göre, bir sonraki soru çok ilginç hale geliyor—Kim Amerikan Hazine tahvili alıyor? Daha da önemli olan, bu alıcılar parayı nereden buluyor? Kendi gerçek parasıyla mı alıyorlar, yoksa yine borç mu alıyorlar?

Bu sorunun cevabı, doların basım makinesinin nasıl çalışacağını doğrudan belirler. Eğer Amerikan Hazine tahvillerini alan yeni alıcılar (yani yeni satın alma gücü) de borç alarak alıyorsa, o zaman şu soruyu sormamız gerekir: Onlara kim borç veriyor? Bu krediyi sağlayan kurumların ellerindeki para nereden geliyor?

Açık olmak gerekirse, eğer bu borç verenler "sıfırdan" para yaratıp kredi verebiliyorsa, tüm zincir şaşırtıcı bir döngü oluşturur: hükümet borçlanır → alıcılar borç alıp tahvil satın alır → kredi verenler ise sıfırdan para basar. İşte bu, gerçek anlamda para arzını genişleten motor olur.

Bu mekanizmayı anladığınızda, dolar arzının gelecekte nasıl değişeceğini görebilirsiniz. Ve Bitcoin sahipleri için, bu oyunun ne kadar çılgınca oynanırsa, dijital altının değeri o kadar öne çıkar.