Hayatımızda her gün boyut düşürücü saldırılara maruz kalıyoruz, sadece genellikle bunun farkında olmuyoruz. Önce küçük bir hikaye anlatayım: Bir karınca yavaşça yerde sürünürken, aniden bir kağıt yukarıdan düşüveriyor. Karınca şaşırıyor: Gökyüzü neden karardı? Kıyamet mi geldi? Ama senin içinde biliyorsun ki, bu sadece eline geçen bir kağıt parçası. Karınca için bu bir dünya sonu, senin için ise sadece hafif bir fırlatma. İşte, bu tipik bir boyut düşürücü saldırıdır - yüksek boyutlu küçük bir hareket, düşük boyutlular için yıkıcı bir darbe olur. Günlük hayata koyduğumuzda, bu fenomen hem acımasız hem de oldukça komik.

Mesela bir gece boyunca uykusuz kalıp yirmi kez PPT'yi değiştirdin, zorla teslim ettin. Müdür bir göz attı: fena değil, kalsın orada. İçinde fırtınalar kopuyor ama onun için bu sadece rutin bir iş — bugün on beş teklif inceleyecek, seninki sadece bir tanesi. Senin yüksek enerjin, onun gözünde düşük boyutlu bir günlük iş. Bu onun kayıtsızlığı değil, sadece boyutların farklı olması. Bir örnek daha, partnerinle tartışıyorsun ve alev alev sinirleniyorsun. Sonra savaşa devam etmeye hazırlanırken, karşındaki çoktan uyuyakalmış, ritmik bir şekilde horluyor. Senin duyguların on derecelik bir deprem, onun algısıysa hafif bir sarsıntı. Bu da umursamamak değil, bazen sadece aynı duygusal boyutta olmamak.

O zaman ne yapmalı? Ya boyut yükseltmeli ya da boyut düşürmeli, ısrarcı olmamalı. Boyut yükseltmek, önümüzdeki küçük dünyadan çıkıp daha büyük bir manzaraya bakmak demektir. Örneğin, bir başarısızlıktan dolayı kaygıdan uyuyamazken, on yıl sonra geriye dönüp baktığınızda, bu belki de hayatın cümlesinde sadece bir virgül olacaktır. Hayatın uzun akıntısında durup baktığınızda, şu anki fırtınalı sular belki de sadece su sıçramasıdır. Boyut düşürmek ise küçük şeyleri büyük meseleler haline getirmemektir. Çocuğun ödevini yanlış yazması, sizi sinirlendirip tansiyonunuzu yükseltiyor, ama düşünün, bu onun QS ilk 50'ye girebilmesini etkiler mi? Onun hayatının mutluluğunu etkiler mi? Çok büyük ihtimalle hayır. O zaman neden stratejik bir kaygıyla taktiksel bir küçük problemi çözmeye çalışıyorsunuz?

Sıklıkla yaptığımız hata, yüksek boyutlu araçları düşük boyutlu sorunları çözmek için kullanmaktır: felsefeyle öğle yemeğinde ne yiyeceğimizi düşünmek, ekonomiyi analiz ederek mesaj gönderip göndermememiz gerektiğine karar vermek, "Savaş Sanatı"nı kullanarak patronumuzdan izin istemeyi incelemek. Bu, sivrisineklere karşı havan topu kullanmaya benziyor - hem zahmetli hem de tatmin edici değil, ayrıca kendinizi yerle bir etme riski taşıyor. Tersine, düşük boyutlu düşünceyle yüksek boyutlu zorluklara yaklaşmayın. Örneğin, sadece çalışkanlıkla tüm sorunları çözmeye çalışmak, ancak zamanın yarış pisti değişti; ne kadar çabalarsanız çabalayın, yanlış yönde giden bir otobüsü yakalayamazsınız.

Gerçek zeka, boyutları görmek ve esnek bir şekilde geçiş yapmaktır: büyüteçle ayrıntılara bakmak gerektiğinde, teleskopla uzaktakilere bakmak gerektiğinde. Her zaman bir çekiç tutup dünyayı çivi gibi görmeyin. Kendinizle rekabet etmeyin, siz kötü değilsiniz, sadece düşük boyutta sürünüyor olabilirsiniz; boyut yükseltmek zaman alır. Başkalarıyla rekabet etmeyin, sizi anlamıyor olabilirler, belki sadece sizden farklı bir yükseklikte duruyorlardır, bunu kasıtlı olarak görmezden gelmiyorlar. Zamanla rekabet etmeyin, rüzgar geldiğinde rüzgarla uçun, rüzgar gitse bile sessizce oturmak da iyidir. Büyük işler bakış açısıyla, küçük işler tutumla değerlendirilir. Evrensel kaygılarla dünya seviyesindeki yaşamınızı zorlamayın. Hayatınızdaki birçok acı verici durum, sadece çok yakın durduğunuz ve çok fazla önem verdiğiniz içindir.